نوع مقاله : علمی-ترویجی
نویسندگان
1 دانش آموخته کارشناسی ارشد روانشناسی ، دانشگاه آزاد اسلامی قم
2 استادیار روانشناسی،مجتمع آموزش عالی علوم انسانی اسلامی،جامعه المصطفی العالمیه
چکیده
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
نویسندگان [English]
چکیده
پژوهش حاضر با هدف پیش‌بینی تعارضات زناشویی بر اساس تمایزنایافتگی، با بررسی نقش تعدیل‌کننده تاب‌آوری، در تابستان ۱۴۰۳ اجرا شد. رویکرد پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود و جامعه آماری آن شامل کلیه زوج‌های شهر قم بود. از میان این جامعه، تعداد ۱۶۵ زن و مرد متاهل با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. شرکت‌کنندگان به سه پرسشنامه تعارضات زناشویی ثنایی (۱۳۸۷)،تمایزیافتگی خود (DSI) اسکوورن و فریدلندر (۱۹۹۸) و تاب‌آوری (CD-RISC) کانر و دیویدسون (۲۰۰۹)پاسخ دادند. یافته‌های پژوهش نشان داد که تمایزنایافتگی با تعارضات زناشویی رابطه مثبت و معنی‌داری دارد (r = ۰/۴۲۰). همچنین، بین تمایزنایافتگی و تاب‌آوری رابطه منفی و معنی‌داری یافت شد (r = ۰/۲۵۸) که نشان‌دهنده چالش‌های افراد دارای تمایزیافتگی پایین در کسب تاب‌آوری است. علاوه بر این، بین تعارضات زناشویی و تاب‌آوری نیز رابطه منفی و معنی‌داری مشاهده گردید (r = ۰/۴۲۰) که بیانگر نقش محافظتی تاب‌آوری است. نتایج نشان داد که تاب‌آوری نقش تعدیل‌کننده معناداری در رابطه بین تمایزنایافتگی و تعارضات زناشویی ایفا می‌کند. اثر تعدیل‌کننده تاب‌آوری، ضریب تعیین (R²) را به میزان ۰/۰۲۶ افزایش داد که از نظر آماری معنی‌دار بود (P = ۰/۰۴۷). این یافته بیانگر آن است که تاب‌آوری می‌تواند شدت تأثیر تمایزنایافتگی بر تعارضات زناشویی را کاهش دهد.
کلیدواژه‌ها [English]
)